Vandaag ben ik jarig
En hoe een verrassing mij door de dag hielp...
Vandaag ben ik jarig.
42 jaar ben ik geworden.
Vannacht werd ik om 03.15 uur wakker. Mijn hele kop vol snot. En een verrot lijf. Mijn rug stak en mijn benen voelden zwaar.
Met die kop vol snot weet ik normaal wel raad. Hoppa… Neusspray erin, een paar keer goed je neus ophalen en weg is het…
Dit keer was het anders…
Er kwam geen neusspray doorheen.
Ik adem zwaar. Mijn borst voelt benauwd.
Vol in mijn eigen ongemak houd ik vol. Totdat ik rond 04.15 uur het laatste slaapzand uit mijn ogen veeg.
Buiten begint de eerste vogel te fluiten.
“Mooi”, denk ik.
”Tijd om eruit te gaan.”
Ik geef mijn vrouw een kusje op haar schouder en verlaat het bed. Benauwd loop ik de trap af.
Beneden hangen slingers en staan er cadeaus.
“Oh ja”, denk ik.
”Ik ben jarig vandaag. Goed begin.”
Mijn vrouw heeft het huis versierd. Zo lief, attent en zorgzaam als ze is.
Zelf ben ik vroeg naar bed gegaan gisteren.
Ik was doodop.
Dat ben ik vaker de laatste weken.
Doodop.
Al weken loop ik te snotteren en staat overal waar ik kom neusspray. Otrivin Neusspray Menthol Xylometazoline HCI om precies te zijn.
Anderen werken niet.
Of niet snel genoeg.
Ook is het geregeld donker in mijn hoofd.
Onrustig.
Negatieve gedachten en constante loopjes maken zich meester van mijn neurodivergente brein.
Ik kamp met diepgewortelde angsten.
En die angsten maken dat ik gedachten heb, die niet bepaald rooskleurig zijn.
Ze maken me klein.
Zetten me stil.
Laten me twijfelen.
Vorige week kwam één van deze angsten eruit. Toen ik in een sessie zat met een energetisch therapeute.
Lang verhaal kort:
Ik ervaar een enorme angst om een ander mens verdriet te doen.
Deze angst zit zo diep dat ik mijn hele identiteit erop aanpas. Ik ben bereid om mezelf er totaal voor aan de kant te schuiven.
Cijfer mezelf weg.
Haal mijn schouders op.
Sla wegen in van anderen.
Zo leef ik de levens van anderen.
Dat laatste weet ik al even.
Het is de reden geweest dat ik de afgelopen 3 jaar alles op de kop heb gegooid in mijn leven.
Gescheiden van mijn ex-partner.
Gescheiden van mijn ex-compagnon.
Een nieuwe bedrijf gestart.
Getrouwd met mijn huidige vrouw.
Leef jij je eigen leven?
Of laat jij je leven?
Dat zijn de zinnen die mij ertoe bewogen. Nota bene geschreven door mijn voormalig compagnon.
In 2014.
Toen we startten.
In het prachtige boek “De Vertraagde Tijd” van de Nederlandse filosoof Arnold Cornelis.
Een boek dat ik nog steeds geregeld uit de kast haal en lees.
De zinnen zijn nog steeds actueel.
Leef jij je eigen leven?
Of laat jij je leven?
Er is alleen een heel groot verschil tussen 3 jaar geleden en nu.
Toen kon ik de schuldigen aanwijzen. Al dan niet terecht. Natuurlijk keek ik ook naar mezelf. Ik ben niet helemaal onderontwikkeld.
Maar ik wees ook om me heen.
Lekker was dat.
En terecht ook, vond ik (en vind ik).
Nu is het anders…
Nu weet ik namelijk dat alle keuzes die ik de afgelopen 35 jaar heb gemaakt gestoeld zijn op die ene angst.
Die ene angst die ik vorige week uitsprak:
De angst om een ander mens verdriet te doen.
Die angst waardoor ik bereid ben om mezelf te verloochenen.
Waardoor ik niet meer droom.
Geen verlangens voel voor de toekomst.
Geen plannen heb.
Niet weet waar IK nu eigenlijk blij van word.
Ik weet het gewoon niet.
Ik herken het niet.
Ik voel het niet.
Heel mijn leven leef ik voor een ander. Dat besef had ik 3 jaar geleden ook. En nu doe ik het weer..
Ik ben boos.
Ik ben verdrietig.
Ik schaam me kapot.
Ik vind het genant.
Ik geef mezelf op mijn kop.
Maar nu weet ik het…
Het is gestoeld op angst.
En dat is een pittige constatering.
Maar ik weet het nu…
En nu je het weet… Kun je er ook iets aan veranderen.
Vorige week hebben we een flinke klap gemaakt.
Samen met mijn vrouw heb ik een genogram gemaakt van onze ouders en voorouders. Verleden week hebben we alle verhalen die niet bij ons hoorden, energetisch terug gegeven aan onze ouders.
Mijn oren plopten open.
De benauwdheid op mijn borst was weg.
De afgelopen dagen ging het eigenlijk elke dag een beetje beter. Er is echt iets veranderd.
Vandaag had ik een terugval.
De dag voelde donker.
Vermoeid.
Grauw.
Mijn vrouw zag dat. En regelde, naast alle lieve cadeautjes, voor mij een Thaise massage.
Ik zit weer in mijn lijf nu.
De gedachten loop is weg.
Zodoende lukt het me om mezelf leeg te schrijven. Mijn gedachten te ordenen. Betekenis te geven.
Nu. Hier.
In het wilde weg.
Mijn oefening voor de komende tijd is dat ik mijn angst erken.
Dat ik die diepe angst met opgeheven hoofd verwelkom in mijn leven.
“Hallo”, zeg ik dan in stilte.
Waarna ik vervolgens voel wat deze omarming met me doet.
En met de angst.
Hierna kan ik diep ademhalen.
Uitspreken hoe ik naar een situatie kijk.
Wat ik graag wil.
Of hoe ik het voor me zie.
Mijn 43e levensjaar wordt er eentje waarin ik mijn eigen identiteit verder mag ontdekken. Op een blanco vel papier.
En hoe moeilijk ik dat ook vind…
En hoe verdrietig ik soms ook ben…
En hoe verwarrend dat ook in mijn hoofd is…
Kijk ik er toch naar uit.
Want alle ingrediënten zijn aanwezig.
Van harte Fer
Gefeliciteerd Ferdi, en ik zie je worsteling en ook get talent dat daar onder ligt 🤗